• HISTORIA SZKOŁY

       

      Pierwsi uczniowie weszli w progi Publicznej Szkoły Powszechnej nr 26 stopnia III przy ulicy Miedzianej 8 w Warszawie 1 września 1926 roku. Placówkę umiejscowiono w kamienicy Fryderyka Schulzego wybudowanej w latach 1881-1890, która była jedną z części rozległej budowli składającej się z domu frontowego, oficyn bocznych i piętrowego segmentu dobudowanego do oficyn . Syn Fryderyka - Zygmunt Schulze na początku XX wieku odstąpił tylną część głębokiej posesji magistratowi. W latach 1933-34 nad starym budynkiem nadbudowano piętro i w ten sposób ,,pałacyk” utracił wszelkie cechy budowli stylowej.

         

           Podczas II wojny światowej zespół budynków nie doznał większych uszkodzeń, ale szkoła wolska podzieliła losy oświaty polskiej. Jesienią 1939 roku nie było uroczystego otwarcia nowego roku szkolnego. Z programu nauczania szkół powszechnych władze okupacyjne usunęły historię, literaturę polską, geografię, wydały nakaz konfiskaty książek zakazanych przedmiotów. Zgodnie z hasłem generalnego gubernatora Franka ,,Polakom należy zostawić tylko takie możliwości kształcenia, które okażą im beznadziejność ich położenia narodowego”. W odpowiedzi na te ciosy zaczęły żywiołowo powstawać ogniska tajnego nauczania, także w naszej szkole. Uczniowie tworzyli drużynę ,,Szarych Szeregów”. Kierownikiem placówki był wówczas Kazimierz Janowski.

       

           Okres Powstania Warszawskiego to zacięte walki w bezpośrednim sąsiedztwie ulic: Twardej, Miedzianej, Srebrnej, Towarowej, Siennej i Złotej. Przed godziną ,,W” Miedziana 8 to miejsce koncentracji 7 kompanii motorowej ,,Iskra”. W budynku szkoły mieścił się punkt sanitarny PCK dla ludności, punkt medyczny Zgrupowania ,,Chrobry II”. Zaś na obszernym podwórku ziemnym powstał prowizoryczny cmentarz.

       

           Realizacja powszechności nauczania była niemożliwa ze względu na szczupłość pomieszczeń, bowiem okupant zajmował coraz to nowe budynki szkolne. Wyeksmitowane szkoły przenosiły się do innych, jeszcze istniejących, ale zapełnionych ponad wszelkie normy. Trzeba było zmniejszać liczbę godzin lekcyjnych i skracać czas ich trwania. W latach 1944 – 49 przy Miedzianej 8 pracowały trzy szkoły powszechne: 7, 25 i 26. Klasy liczyły wtedy ponad 50  uczniów, którzy spędzali w szkole 25% normalnego czasu zajęć. Toteż nauka odbywała się głównie na tajnych kompletach w domach uczniów i nauczycieli .

         

           Duch patriotyzmu nie opuszczał szkoły. 27 stycznia 1944 roku uczniowie  i nauczyciele ,,siódemki” przygotowali przedstawienie ,,Piękna nasza Polska cała”. Pretekstem do jego pokazania były imieniny kierownika szkoły Pana Franciszka Domańskiego, który tak je wspomina: ,,w holu zebrali się uczniowie, nauczyciele, personel obsługi oraz rodzice. Serdeczne przemówienia, wiersze, pieśni, tańce ludowe, a na zakończenie hymn narodowy – wzruszenie, łzy w oczach obecnych.  Musiałem użyć dużego wysiłku woli, by opanować własne wzruszenie na tyle, żeby zakończyć całość stosownym przemówieniem. A w pobliżu – ruchliwa ulica Miedziana i targowisko na placu Kazimierza Wielkiego”.

         

           W roku szkolnym 1945-46 – szkoła nr 26 była jedną ze 100 otwartych po wojnie szkół w Warszawie. Jej kierownikiem był Jan Kralik. Pracowało tu 11 nauczycieli (panie Lotońska, Tyczyńska, Wołowska, Magdzikowa, Wąsikówna, Hańska, Plutowa, Przedlacka, Ranachowska, Dołęgowska, pan Sanak) , a uczyło się 575 uczniów w 14 klasach . Nauka odbywała się na 3 zmiany – nasza szkoła pracowała od 14.30-17.30. Wkrótce ilość uczniów zmniejszyła się ze względu na wyjazd wielu rodzin na zachód. Nadmiar dzieci przekazano do szkoły nr 194 przy ulicy Żelaznej, a uczniów urodzonych przed rokiem 1931 odesłano do szkół wieczorowych.

       

           Od 1946 roku działała w szkole biblioteka i Rada Rodzicielska. Nauczyciele i rodzice pomagali w organizowaniu zaplecza placówki: podręczników, zeszytów, pomocy dydaktycznych. W tym czasie trwał remont budynku. W roku szkolnym 1968-69  w sali historycznej powstał Kącik Pamięci Narodowej. W 1970 roku -  przeprowadzono pierwsze w dziejach szkoły wybory do Samorządu Uczniowskiego. W 1980 roku – szkołę połączono z Liceum Ogólnokształcącym nr 40 przy ul. Platynowej i utworzono Zespół Szkół nr 2, ale w następnym roku szkolnym powrócono do dawnego stanu. 7 kwietnia 1990 roku szkole nadano imię Mirosława Biernackiego. W 1990 roku Zgrupowanie AK ,,Chrobry II” ufundowało szkole sztandar. W latach 2002-07 rozbudowano i wyremontowano starą część budynku.

       

       

      W murach naszej szkoły w ostatnich latach gościli

      znamienici politycy, aktorzy, sportowcy, prezenterzy oraz celebryci:

       

      • Para Prezydencka - Anna i Bronisław Komorowscy,
      • Poseł na Sejm RP - Michał Szczerba,
      • Minister Edukacji Narodowej - Krystyna Szumilas oraz Katarzyna Hall,
      • Premier - Jan Olszewski,
      • Marszałek Senatu - Stanisław Karczewski,
      • Mazowiecki Kurator Oświaty - Karol Semik,
      • Władze Miasta st. Warszawy - Wiceprezydent Renata Kaznowska,
      • Władze Miasta st. Warszawy - Wiceprezydent Renata Kaznowska,
      • Dyrektorzy Biura Edukacji,
      • Burmistrzowie i Wiceburmistrzowie Dzielnicy Wola,
      • Przedstawiciele MKO,
      • Aktorzy - Paweł Małaszyński, Robert Moskwa, Emilia Krakowska,
      • Sportowcy - Mateusz Kusznierewicz, Paweł Korzeniowski, Maciej Kot, Marcin Prus,
      • Prezenterzy i celebryci - Grzegorz Łapanowski, Mateusz Gessler, Anna Maria Wesołowska, Dorota Zawadzka, Filip Chajzer.

       

       

      "Tym , co przyjdą po nas, aby nie zapominali i tworzyli doskonalej"

      DYREKTORZY SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 26

      •           lata 40/50 - p. Jan Kralik

      •           lata 50/60 - p. Janina Magdzik

      •           lata 60 - p. Mieczysław Śliwonik

      •           lata 70 - p. Andrzej Ehrenfeucht

      •           lata 80 - p. Krystyna Bartkowska

      •           1989-2005 - p. Andrzej Jare

      •           2004/2005 - p. Remigiusz Zackiewicz

      •           od 2005 - p. Paweł Prusik